Parę lat temu, kiedy jeszcze mieszkałam w Łodzi, razem z Eloi i Szymonem wpadliśmy na szalony pomysł (te szalone pomysły są zawsze najlepsze – idź za głosem serca i nie daj sobie wmówić, że się nie da!) nakręcenia krótkometrażowego filmu na podstawie scenariusza Szymona. Eloi czuje się na planie jak ryba w wodzie, bycie operatorem filmowym to zresztą jego pasja i zarazem zawód. Natomiast dla Szymona i dla mnie wszystko było nowością, mieliśmy zerowe doświadczenie.

Mogłabym to nazwać dobrą przygodą gdyby nie fakt, że ujęcia w których brałam udział jako aktorka (bo byłam też dźwiękowcem, asystentką operatora, czasem statystą, pomocą techniczną, no chyba spróbowałam każdej roli :)) odbywały się na 20-sto stopniowym mrozie przez ponad dziesięć godzin, a ja miałam na sobie jedynie letnią sukienkę! Pamiętam to zimno do dziś!

Ukończenie filmu zajęło nam w sumie trzy lata – najdłuższa zawsze jest postprodukcja. Dzięki znajomym we Francji, nasz film doczekał się czystego dźwięku i przepięknej ścieżki dźwiękowej z muzyką Allana z zespołu Au pays des matins calmes.

Momentami było trudno i czasem traciliśmy wiarę, że kiedykolwiek skończymy ten film, no, ale udało się! I wiesz co? To jest właśnie najlepsze – ukończenie projektu, nieważne jak trudny się wydaje i jak długa jeszcze droga przed tobą. Przy okazji nasza przyjaźń jeszcze się umocniła, wiemy teraz, że nawet jak jest ciężko, możemy na siebie liczyć.